Afgelopen zondag ging ik met mijn grote vriend Jort naar de musical Pietje Bell. Van het Zaantheater ontving ik een paar weken terug een email met het verzoek te reageren op een oproep voor figuranten voor deze voorstelling. In elke plaats die het gezelschap aandoet, zoekt men figuranten. Omdat de keus niet op mij was gevallen, kreeg ik bij aankoop van een kaartje voor de musical een vrijkaartje kado. Als pleister op de wonde; om het leed te verzachten, aldus het Zaantheater. Ik hoefde niet snel na te denken over mijn gast voor de zondagmiddag en het gratis kaartje: dat werd onherroepelijk Jort van den Einden, zoon van mijn vrienden Annemieke en Erik; pas zes maar nu al dol op liedjes en muziek. Hij onthoudt liedjes na een keer horen; je staat er soms versteld van. Maar het mooiste is nog wel de pret en het genieten; we waren van 13:00 uur tot 15:30 uur in het theater, hij heeft zich werkelijk geen moment verveeld. Bij echt heel leuke scènes sloeg hij met zijn vuistjes - al wippend in het pluche - op zijn knieën. Met hoogrode konen liepen door de sneeuw terug naar mijn huis. Papa en mama kwamen hem met zusjes Fenna en Marit rond half zes weer ophalen. Het programma, getekend en wel door Pietje Belle, Tante Kato en andere hoofdrolspelers, is maandag meteen meegeweest naar school. In geuren en kleuren beleefde hij het hele verhaal nog eens.
