Werk aan de winkel - deel 2

De stekker eruit?!

Tja, het kan raar lopen. Schreef ik onlangs nog zo enthousiast over mijn dagelijkse beslommeringen rond mijn project met Brabantse advocaten, nu is het wat dat betreft even afwachten geblazen. Per dinsdag 16 januari is nl. van mijn bedrijfsonderdeel (cursussen) nog maar 20% overgebleven. Wegens het uitblijven van een positief bedrijfsresultaat ondanks onze verwoede pogingen daartoe is deze beslissing voor mij toch nog iets te snel genomen. Geheel onverwacht kwam deze echter voor mij niet; de week ervoor kondigde onze manager haar vertrek al aan en er zou voorlopig geen vervanger komen. De directeur zou de honneurs voorlopig waarnemen en e.e.a. wat gaan bijsturen. Dat het niet denderend liep qua verkoopcijfers was alom beken. Op emails bleef antwoord uit. Niets voor dit bedrijf, waar snelle communicatie gemeengoed is. Op een vrijdagmiddag riep ik nog dat ik mij bij KSU niet hoefde te vervelen. De directeur liet zich toen een 'nou binnenkort wel hoor' ontvallen.

Vaste aanstelling

Toen ik 's maandags hoorde dat ik dinsdag niet naar mijn eerste cursusdag Inleiding Recht kon i.v.m. een ingelaste 'strategievergadering' kon ik als Miss Marple met alle aanwijzingen maar tot een conclusie komen: de stekker ging eruit. En dat terwijl ik er zo'n zin in had, het nieuwe cursusjaar. Ik had eind van het jaar een goede beoordeling gekregen met niet alleen positieve financiële consequenties; ik kreeg zelfs een vaste aanstelling!

Nieuwe kansen

Voor iedereen van mijn ex-afdeling is gelukkig binnen het bedrijf een andere functie gevonden; meestal vlieg je er bij een reorganisatie van je afdeling gewoon uit. Dat heb ik zelf al meerdere malen ondervonden. Het gekke is dat je er op den duur weerbaarder door wordt; maar op het moment zelf staat het huilen je nader dan het lachen,

zit je met de handen in het haar en denk je 'rot op met je leermomenten, kansen en nieuwe uitdagingen. Onderhand wil ik me nu weleens langer dan een jaar op een baan kunnen focussen; dat is er sinds 2002 nog niet van gekomen. Ik hoop natuurlijk dat wij dames van Studie straks allemaal weer onze draai vinden.

Wat ga je nu doen?

Tot volgende week vrijdag heb ik vakantie genomen om alles even te laten bezinken. Op 2 februari begin ik dan fris en fruitig aan mijn nieuwe functie als marketingmedewerker. Ik ga me onder meer bezig houden met het verkopen van vacatures op onze websites; dit betekent dat ik mij ga verdiepen in de wereld die werving en selectie heet. Ook ga ik iets doen met webstatistieken en betalingen via Ideal. Ik krijg meer te maken met onze webmaster Arthur. Hij liet zich vandeweek al ontvallen het leuk te vinden om met mij samen te werken. Klinkt misschien gek, maar in zo'n overgangsfase is dat echt een oppepper. Last but not least ga ik response-evaluaties van marketingacties maken. Van mijn andere nieuwe marketingcollega's Wouter, Joy en Nicole heb ook alle medewerking, dus niets staat een nieuwe start bij KSU in de weg!

Maar eerst...

nog even uitblazen.. van de week was ik met vriendin en ex-Elsevieriaan Nanda naar Wijk aan Zee. Mooie plaatjes geschoten van de vrieslucht en heerlijk gewandeld en gekeuveld. Warme choco met slagroom en erwtensoep toe in Sonnevanck.

Film!

De laatste paar maanden heb ik vier films gezien, o.a. in filmtheater deFabriek in Zaandam en het prachtige filmhuis Lux in Nijmegen toen ik daar een vriendin bezocht. In Nijmegen zag ik Volver, een surrealistisch en komisch drama van Pedro Almodóvar over drie generaties vrouwen, waaronder een geest. Het grote nadeel was eigenlijk alleen de hoofdrolspeelster Penelope Cruz; zo'n 13 in een dozijnmevrouw met grote mond en tieten die er altijd piekfijn uitziet, ook gebeuren er de vreselijkste dingen. Nee dan de andere actrices, zo uit het Spaanse leven gegrepen; mooie uitdrukkingen op het gelaat, geen perfecte vormen maar geweldige uitstraling. Het verhaal was echter zo verrassend en mooi dat ik die dissonante Cruz zo kon vergeten. Wil je een avondje gezellig uit met vriendinnen: ga eerst deze film zien en er daarna met een wijntje verder over praten.

In deFabriek zag ik op 2e kerstdag de Nederlandse Ober van Alex van Warmerdam. Het verhaal gaat, inderdaad, over een ober die zo'n treurig leven lijdt dat hij zich gaat beklagen bij de schrijver van de film. Veel hilarische scènes, ja eigenlijk een opeenstapeling van korte soms ver gezochte sketches, alsof je naar bijvoorbeeld Jiskefet zit te kijken. Ook filmisch mooie momenten als er in een bus naar een feestzaal wordt gereden: door het duinlandschap bij de hoogovens in het door mij zo geliefde Wijk aan Zee. Van Warmerdam komt zelf uit IJmuiden, dus hij weet als geen ander hoe troosteloos mooi die omgeving kan zijn. Voor een speelfilm te veel van het goede, als televisieserie zou ik het meer kans geven.

Begin januari, in het kader van mijn filmclubje (waar waren jullie, dames?!!!) zag ik de draak van een film Babel, mijns inziens volkomen onterecht de hemel ingeprezen door de heren en dames crititci. Een 2,5 uur durend langdradig en stroperig drieluik met veel moraal en aandacht voor de misstanden in de wereld en die in de USA in het bijzonder. Ik kwam er totaal gedeprimeerd uit en wilde maar een ding; lekker naar huis. Heb besloten dat ik helemaal geen zin meer heb in zwaar maatschappelijke drama's. Documentaires kijk ik genoeg op de verrekijk. Luchtiger was de laatste Woody Allen. Een heerlijke feelgood movie die zich afspeelt in upperclass Engeland, met Woody Allen als goochelaar. Scoop.

Aan een beginnend journaliste Scarlett Johansson verschijnt, als zij op het podium bij Allen in een verdwijnkast zit, de geest van een overleden topjournalist (de heerlijke Ian McShane) met een geweldige scoop over een seriemoordenaar. Samen met een eerst nog tegensputterende Allen gaat ze op onderzoek uit en de geest verschijnt gelukkig nog vele malen met nuttige tips die naar de clue moeten leiden. Het kan natuurlijk allemaal niet, maar het is een leuk, spannend en luchtig verhaal, gelardeerd met de bekende Allen-humor. Tussendoor geniet je van de prachtige English Garden waar de diverse feestjes in enorme kastelen plaatsvinden. Een aanrader!

Mijn naam is Cor van der Laak en wel Hierom!

Lawaai op de terrassen en een snackbar naast een school

En de gemeente vindt het geweldig. Lees hier mijn ingezonden brieven gepubliceerd in het Noordhollands Dagblad.

Geachte redactie,

Huh? Lees ik dit nu goed? Dat was mijn eerste gedachte toen dit bericht onder mijn ogen verscheen afgelopen dinsdag. Er is toch altijd al muziek te horen op de terrassen rond de Dam in Zaandam? En wel zo oorverdovend hard, dat ik er nooit meer kom, laat staan IN die horeca op de Dam. Daar staat de muziek binnen namelijk zo bikkelhard, dat je zo ongeveer zit weg te dreunen en elkaar nauwelijks kunt verstaan. Dat is dan ook de reden dat ik mij in ieder geval niet meer ’s avonds op de terrassen waag.

Laatst probeerde ik het nog eens, ben naar huis gevlucht. Een mooie uitzondering en verademing hierop is de Koperen Bel, dat is nog een café met kasteleins en echte muziek (dus geen onophoudelijke dreun) op de achtergrond, zodat je dus gewoon een gesprek met elkaar kunt voeren. En overdag begint het nu ook al met allerlei ‘feestelijke’ activiteiten die kennelijk pas ‘gezellig’ zijn vanaf een bepaald aantal decibellen. Laatst nog met de Pasar Malam, midden op de Dam. Ik dronk er koffie met een paar vrienden en kon mijn buurvrouw niet verstaan.

Talloze festivals en andere festiviteiten worden de laatste jaren verpest door deze terreur van lawaai; op korte afstand van elkaar staan dan bands keihard op elkaar in te spelen. Een kakofonie, meer is het niet. Zelfs het ‘jazz’festival heeft niets meer met muziek te maken, maar, zoals dat kennelijk wenselijk is, met hard, harder, hardst.

En het is zo jammer, want volgens mij zoekt nu een hele groep mensen die echt wel wat te
verteren heeft, het elders en niet meer in Zaandam. Nu lijkt het erop of alles echt alleen maar op kinderen van 12 tot 25 is ingesteld. Maar de oudere generatie zit echt niet binnen achter de geraniums. In Amsterdam waarschijnlijk.

Karin Singeling

En nog eentje:

Geachte redactie:

Op vrijdag 10 november al stuurde ik een bericht naar de Gemeente waarin ik mijn verbazing en onbegrip uitte over het afgeven van een vergunning van een snackbar in de buurt van een school. Dit mede in het licht van het ontmoedigingsbeleid waar je iedereen in de politieke en media over hoort.

Dinsdag 14 november ontving ik hierop antwoord:

“Op 24 mei 2006 is een standplaatsvergunning verleend voor het te koop aanbieden van broodjes en snacks op de locatie Houtveldweg te Zaandam. De aanvrager voldoet aan alles eisen die gesteld zijn in artikel 5.2.3 (standplaatsvergunningen) van de Algemene Plaatselijke Verordening. Tot op heden hebben wij van de belanghebbenden alleen maar positieve reacties
ontvangen over deze verkoopkraam.”

In een TV-uitzending van RTVNH over hetzelfde onderwerp hoor ik de verslaggever opeens zeggen dat de Gemeente de vergunning helaas niet kon tegenhouden. Nou, uit het antwoord
dat ik kreeg kan ik niet opmaken dat de Gemeente ook maar een greintje moeite had met de afgifte ervan. Een lofbetuiging voor dit initiatief. Natuurlijk ligt de verantwoordelijkheid van de opvoeding bij ouders, maar dat om nou de kat op het spek te binden door een snackbar naast
een school te tolereren? Wat een wereld!

Gemeente Zaanstad ga u diep
schamen.

Vriendelijke groet,
Karin Singeling