Lawaai op de terrassen en een snackbar naast een schoolGeachte redactie,
Huh? Lees ik dit nu goed? Dat was mijn eerste gedachte toen dit bericht onder mijn ogen verscheen afgelopen dinsdag. Er is toch altijd al muziek te horen op de terrassen rond de Dam in Zaandam? En wel zo oorverdovend hard, dat ik er nooit meer kom, laat staan IN die horeca op de Dam. Daar staat de muziek binnen namelijk zo bikkelhard, dat je zo ongeveer zit weg te dreunen en elkaar nauwelijks kunt verstaan. Dat is dan ook de reden dat ik mij in ieder geval niet meer ’s avonds op de terrassen waag.
Laatst probeerde ik het nog eens, ben naar huis gevlucht. Een mooie uitzondering en verademing hierop is de Koperen Bel, dat is nog een café met kasteleins en echte muziek (dus geen onophoudelijke dreun) op de achtergrond, zodat je dus gewoon een gesprek met elkaar kunt voeren. En overdag begint het nu ook al met allerlei ‘feestelijke’ activiteiten die kennelijk pas ‘gezellig’ zijn vanaf een bepaald aantal decibellen. Laatst nog met de Pasar Malam, midden op de Dam. Ik dronk er koffie met een paar vrienden en kon mijn buurvrouw niet verstaan.
Talloze festivals en andere festiviteiten worden de laatste jaren verpest door deze terreur van lawaai; op korte afstand van elkaar staan dan bands keihard op elkaar in te spelen. Een kakofonie, meer is het niet. Zelfs het ‘jazz’festival heeft niets meer met muziek te maken, maar, zoals dat kennelijk wenselijk is, met hard, harder, hardst.
En het is zo jammer, want volgens mij zoekt nu een hele groep mensen die echt wel wat te
verteren heeft, het elders en niet meer in Zaandam. Nu lijkt het erop of alles echt alleen maar op kinderen van 12 tot 25 is ingesteld. Maar de oudere generatie zit echt niet binnen achter de geraniums. In Amsterdam waarschijnlijk.
Karin Singeling
En nog eentje:
Geachte redactie:
Op vrijdag 10 november al stuurde ik een bericht naar de Gemeente waarin ik mijn verbazing en onbegrip uitte over het afgeven van een vergunning van een snackbar in de buurt van een school. Dit mede in het licht van het ontmoedigingsbeleid waar je iedereen in de politieke en media over hoort.
Dinsdag 14 november ontving ik hierop antwoord:
“Op 24 mei 2006 is een standplaatsvergunning verleend voor het te koop aanbieden van broodjes en snacks op de locatie Houtveldweg te Zaandam. De aanvrager voldoet aan alles eisen die gesteld zijn in artikel 5.2.3 (standplaatsvergunningen) van de Algemene Plaatselijke Verordening. Tot op heden hebben wij van de belanghebbenden alleen maar positieve reacties
ontvangen over deze verkoopkraam.”
In een TV-uitzending van RTVNH over hetzelfde onderwerp hoor ik de verslaggever opeens zeggen dat de Gemeente de vergunning helaas niet kon tegenhouden. Nou, uit het antwoord
dat ik kreeg kan ik niet opmaken dat de Gemeente ook maar een greintje moeite had met de afgifte ervan. Een lofbetuiging voor dit initiatief. Natuurlijk ligt de verantwoordelijkheid van de opvoeding bij ouders, maar dat om nou de kat op het spek te binden door een snackbar naast
een school te tolereren? Wat een wereld!
Gemeente Zaanstad ga u diep
schamen.
Vriendelijke groet,
Karin Singeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten